Reply to Mari Voltera Meliqyan :)

Ողջույն) Չնայած մի շարք բաներին, որ տանել չեմ կարողանում, սիրեցի <<Դուք գիտեք, թե ինչ սարսափելի է...>> գրառումդ: Նախ շնորհակալություն հայտնեմ նկարների համար` գրեթե բոլորը ցրել եմ: Բայց հիմա խոսքը դրանց մասին չէ, այլ տեքստի:

Սիրում եմ այս ոճի կարճ, առաջին հայացքից  շատ տափակ ու անիմաստ, բայց իրականում լավ էլ տրամաբանական ու իրական նախադասությունները: Կարծում եմ, հասկանում ես, տրամաբանական ու իրական ասելով, ինչ ինկատի ունեմ:

Կային արտահայտություններ, որոնք շշեցին ու ժպտալուց բացի ոչինչ չէի կարողանում անել: Բայց կային և նրանք, որ նյարդայնացնում են, քանի որ շա-ատ ծեծված են ու արդեն ոչ միայն հետաքրքիր չեն, այլև վանում են շարունակությունը կարդալուց: Ինչև, այսօր բացառություն անեմ ու սկսեմ լավից.

- Երբ կան բաղադրամասերը, բայց պատրաստ չէ հացը...

- Երբ նայում ես արևին, բայց մրսում ես...

- Երբ դու աղավնի ես, բայց առնետին ես սիրում...

- Երբ սիրում ես մեկին, ով գոյություն չունի...

- Երբ խաբում ես քեզ ու հավատում ես դրան...

Այս հինգը դեռ չեն հասցրել հայտնվել բոլոր ռոմանտիկ աղջիկների ու տղաների ստատուսներում, չեն հասցրել միօրինակ քոմենթներով պաշտվել ու զզվացնել: Դրա համար  միայն քոնն են կամ Վոլտերայինը` ինչպես որ նախընտրում ես, ու պուպուշն են:

Հատկապես առաջինը` հացի մասին, շատ ուժեղ է: Եթե մնացած նախադասություններում ամեն մեկն իր փխրուն-հոգու-ճիչն կարող է դնել կամ գտնել, ապա այստեղ իմաստի ու հասկանալու խնդիր է: Հեղինակի մտածած իմաստի:

Գիտես, էսպես որ գիտակցության չեղած տասնութերորդ անկյունով զգում ես, շոշափում ես հեղինակի դրած իմաստը, բայց մինչև վերջ չես կարողանում հասկանալ ու ստիպված ես լինում բավարարվել մտքի էն հարյուրերորդական մասով, որ ինքդ գտար: Էդ պահերին սովորաբար շատ գրգռված ես լինում ու ուզում ես կարդալ, կարդալ, կարդալ... Էդ անհասկանալի, հազիվ շոշափելի իմաստը ներս քաշել ու հարբել:

Այ էդ ես շատ եմ սիրում: Այ էդ վիճակը իմ համար քիչ գազավորված կոլայի պես մի բան է` հասկանալի չէ, թե ինչն է էդքան դուր գալիս, բայց հաստատ է, որ ամեն օր գնալու էս խանութ ու հենց իրեն վերցնես: Պաշտում եմ էդ զգացողությունը:

/...Երբ շուրջդ ժամացույցներ են, բայց դրանք բոլորն էլ կանգնած են.../

Չափազանց թույլ է, որովհետև ակնհայտ է, թե հեղինակն ինչ է ուզել ասել: Ակնհայտից բացի մի տեսակ ծեծված է: Ռունետում հանրահայտ <Մենակությունը – դա...> շարքից է, որ ամեն իր-արևին-թունդ-սիրահարված-դեռահաս իր պարտքն է համարում կրկնել ու ամպագոռգոռալ:

Համ էլ մի տեսակ հավեսը փախցնում է կարդալու, որովհետև հացի մասին ուժեղ, ճպցնող նախադասությունների հույս չի տալիս:

Եթե օրինակ ինքը առաջինը լիներ, ես ամենայն հավականությամբ կշրջանցեի գրառումդ:

/...Երբ ոչնչի կարիք չունես, բայց միայնակ ես.../

Ընդունեցի: Բայց դե էլի, կրկնվում է: Ավելի շատ հանրությանն ու ընթերցողին տրվող պարտքի է նման, քան եռացած ու քեզ ներսից կերած մտքերի:

Գրել է պետք է ինքդ քո համար, ոչ ընթերցողի կամ այն զզվելի <պուտկծիկ>-ի թելադրանքով, որ այսօր համացանցից օգտվող ցանկացած մարդ ունենում է: Այսինքն, երբ տեսնում ենք, որ սրա նման արտահայտությունը պոպուլյար է, փորձում ենք դրա նման մի բան խզմզել, հատկապես եթե մեր ներկա հոգեվիճակը մոտ է դրա նման մի բանի:

Էդ վատ է ու անկեղծ չի:

/...Երբ ուզում ես մեռնել, բայց ապարդյուն.../

Չկա այդպիսի բան: Իսկ եթե կա, ուրեմն ասողը թուլ մարդ է: Սենյակային բույս:

Մեռնելու, այսինքն բացարձակ ամեն ինչ գրողի ծոցն ուղարկելու ցանկությունը նահանջ է: Սովորաբար նահանջ հենց քո դրած նպատակներից ու էն փոքրիկ մենամարտերից, որ ամեն օր պետք է տալ հասարակության այս կամ սուբյեկտին:

Դա, ու կյանքն առհասարակ, պայքար է ու գոյատևման միակ նախապայմանը: Իսկ մեռնելու ցանկությունը` նահանջ, որն ամենահեշտն է:

Շարունակությունը էլի նահանջ է: Ճիշտ է, մի քիչ հեռացած, դիտորդի կարգավիճակից, բայց մեկ է:

Վերջաբանդ լավն էր, հացի նման: Ապացուցում է, որ իզուր չենք եկել հաել մինչև գրառման վերջ: 

/...Երբ ապրում ես Բլրում, բայց՝ երկրի վրա.../

 Հարգանքով` Յան (Տադո)