Բնագիտամաթեմատիկական հոսք: Երբ գժվում ենք մենք

Մենք նստած էինք երկու զուգահեռ շարքերում, անտանելի փոքր ու վառված ռեզինի հոտով դասասենյակում, իսկ մեր դիմաց մաքրությունից փայլող գրատախտակն էր: Գրատախտակի կողքին փոքր փայտից տուփ էր մեխված` չգրող ու գունավոր կավիճներում: Ամբողջ դպրոցում միայն մենք գունավոր կավիճներ ունենք:

Մեր դասղեկը հոգնել էր: Ու ես սկսեցի խոսել: Մտքում:

- Անունս Յան է: Բայց ինձ մեկ-մեկ Յանչիկ են ասում: Կամ ապեր: Ոնց պատահի: Բայց էական չի: Մեկը կա, ասում ա «էլի էսի»: Էդ ընդհանրապես էական չի: Ես սովորում եմ 11⁵ դասարանում, բժշկական հոսքում: Մի քանի օր առաջ մտածում էի, որ էդ ամենավերջին բաննա, որ կարելի ա իմ մասին ասել, բայց հիմա զգացի, որ ես տարվա մոտ մեկ քառորդը անցկացնում եմ էդ դասարանում: Ու մենք էնքան էլ չենք սիրում իրար: Ախր լիքը մարդիկ կան, որ մեր մեջ չպիտի լինեին: Որովհետև կացին են: Համարձակություն չեմ ունենա դեմքներին ասեմ, բայց դրանից չեն դադարի կացին լինելուց:

Լիքը բան կա, որ սիրում եմ, բայց երկու բան տանել չեմ կարողանում: Ինքնախաբեությունն ու անհավասարությունը: Հատկապես գենդերային: Ախր, գրողը տանի, ես մեղավոր չեմ, որ աղջիկ եմ ծնվել: Ոչ էլ էդ իմ առավելությունն ա:

Հա, դասարանի տղեքի հետ ապեր-ով եմ խոսում: Աղջիկների էլ: Դզում ա:

Ինձ պատասխանեցին: Էլի մտքում:

- Ես Կարենն եմ: Ու ես Յանի գրածում անելիք չունեմ: Իրան որ հարցնեք, կասի` հա:

- Էդ քո զզվելի սուբյեկտիվ կարծիքն ա:

Կարենն հիստերիկ ինչ-որ բան ասեց, որ չլսվեց: Ջղայնացած ու կատաղած ասեց: Թռավ ոտի ու դուրս եկավ դասարանից:

- Ես Մառան եմ: Մարինե: Ասատրյան: Յանի գրածներում ու առհասարակ ամեն ինչում, ինչ Յանին ա վերաբերվում, ես անելիք չունեմ: Ոնց որ Կարենը:

Բայց կոլեկտիվից հետ չմնամ:

Ես էլ նույն դասարանում եմ սովորում: Եթե Յանից հարցնեք, էն կացիններից մեկն եմ: Տուֆտ եմ: Յանն ա հիմար: Հետո ինչ, որ լավ ա սովորում:

Ես ու Յանը մի տղայի ենք ճանաչում: Ինձ թվում ա, որ ինքը սիրահարվել ա էդ տղային:

Մարինեին սխալ ա թվում:

- Էն ամենը, ինչ կարաս ասել քո մասին, սահմանափակվում ա իմ մասին խոսալով?

- Դու սուս մնա, հա…

- Մի հատ հլը սաղդ սուսեք: Ես Սծյոպն եմ:

Ես չեմ սիրում, երբ ինձ ասում են, թե ինչ անեմ: Ես ես ոտքով հրում եմ Սծյոպին, քցում գետին: Նա պառկած ա շարունակում, դանդաղ բարձրանալով: Ոնց որ ոչինչ չի եղել: Ատում եմ:

- Ստեփան-Սծյոպը: Ու ես սիրում եմ: Չգիտեմ ում, չգիտեմ ոնց, չգիտեմ խի, չգիտեմ ուր կոխեմ էդ զգացողությունը: Բայց ես սիրում եմ, գրողը տանի: Բայց ռադ եղաք: Ես էդ հոսքում չեմ սովորում: Հոսքը ստե ավելորդ ա, ես ուղղակի չեմ սովորում: Բայց էդ ամենավերջին բանն ա, որ կարելի իմ մասին ասել: Չնայած դասղեկը ու մնացած բոլորը վստահ են, որ  հենց էդ ա իմ ամենակարևոր բնութագրումը: Էական չի:

Չեմ սիրում խոսալ նրանց հետ, ում չեմ հարգում, ում կարծիքը ինձ էական չի: Ուղղակի չեմ խոսում իրանց հետ: Կարճ եմ կապում: Իրանք հիմնականում աղջիկ են:

- Ես Նոնան եմ: Ես ջութակ ու քամանչա եմ նվագում: Ու մեջքս ուղիղ ա:

Նույնիսկ պետք եղածից ուղիղ:

- Ես շատ լավ եմ սովորում: Եթե չեմ սովորում, ուրեմն չեմ հասցրել: Ու էդ նորմալ ա: Ես շատ հազվադեպ եմ մեղավոր լինում: Ես ինձ եվրոպացի եմ զգում: Ես…

Ես լավն եմ: Հետո ինչ, որ լիքը բաների մեջ չեմ խորանում ու կարողացածիս կեսի կեսն եմ անում ու մտածում: Հետո ինչ, որ ինձնից հեռու եմ պահում լռիվին:

Իմ որոշումն ա:

- Ես Արմինեն եմ: Մինչև էս դասարան գալը Արմին-Արմինկան էի: Հիմա Արմուլ, Արմուշ, արա էյ…

アミネ

- Ես ուզում եմ համալսարան ընդունվեմ: Իմ մասին ասում են, որ ես ձգտում ունեմ: Գուցե իրոք ունեմ, ես չգիտեմ: Ես հոսանքի մեջ եմ ուղղակի:

Մեկ-մեկ էդ ներվայնացնում ա: Ու ես հաստատ հոգնած եմ շատ: Զզված: Չեմ ուզում առաջ գնալ: Հանգիստ եմ ուզում:

Ես տենց եմ քեզ զգում, Ամին:

- Ես Սմբատն եմ: Ու ես էլ եմ էն կացիններից մեկը: Երևի Յանի կարծիքով ես ավելորդ եմ մեր դասարանում: Ես մի տարի հումինատար հոսքում եմ սովորել: Ու քանի տարի ա, գնդակ եմ գլորում: Էդ մի տարին էլ եմ գլորել: Էս տարին էլ: Մյուսն էլ:

Հետո ինչ, որ Հայաստանում ֆուտբոլը մեռած ա: Ու առհասարակ: Գնդակ գլորելը ապագա չունի, եթե սիրուն-սիմպատիչնի տղա չես:

- Ես Անահինտն եմ:

Ես ասելիք չունեմ, չնայած Յանի հետ իրար կողք ենք նստում:

-Ես Հարությունն եմ: Ու ես տուզիկ չեմ: Ես ուղղակի մեր դասարանի ամենափոքրն եմ, դրա համար մեկ-մեկ զիջում եմ:

Իրականում ես էլ եմ գնդակ գլորում: Ու ես խելացի եմ:

Չէ, խելացի չէ: Մի տեսակ,, թքած ունեմ ինչ կասեն իմ մասին մեր դասաարանի սնկերը: Ու էդ լավ ա:

Մամաս պրոբլեմներ չունի իմ պատճաձով:

- Ես էդ դասարանի դասղեկն եմ: Ու ես էլ եմ մարդ:

Հետո ներս ա մտնում տնօրենը, ու ամեն իչ վերջանում ա: Սկսում ա գոռալ: Ես իրան չեմ լսում: Կարծես նոր եմ բացահայտել, որ դասղեկս էլ ա մարդ: Մարսել ա պետք:

Reply to GalfHAry artStudio

Բարև, Գալֆայան:

Դիմելաձևս հեգնելու նպատակ չունի: Ես պարզապես կրկնում եմ Ձեր մաներան, երբ ինքներդ եք խոսում Ձեր մասին:

Մինչ կսկսեմ մանրամասն կարծիքիս շարադրումը, ուզում եմ մի քանի բան հստակեցնել երկուսիս համար: Քննարկման դրված է ոչ թե այն, թե ինչքան զզվանք, քթի մազ ու առհասարակ դեբիլն եմ ես, այլ Ձեր բլոգը: Իմ խնդիրը չէ, թե ինչ եք Դուք ի նկատի ունեցել այս կամ այն բլոկով, տողով կամ էջով: Ձեր խնդիրն է, թե ինչ եմ հասկացել, որն եմ հիշել և ինչ եմ մտածել ես` ներկայացվող ապրանքի սպառողս:

Բլոգը նույնպես ապրանք է: Առավել ևս` Ձեր բլոգը:

Մենք մի անգամ ենք հանդիպել <<Սևակ>> առցանց ամսագրի տարեդարձին: Դուք էտյուդ խաղացիք: Այսինքն այն, ինչ էտյուդ եք համարում: Դուք ինձ վրա ինքնահաստատվող դեռահասի տպավորություն էիք թողել, ու դա իմ խնդիրը չէ: Անկեղծ, շատ եմ զարմացել, ինչպես Ձեր տարիքին, այնպես էլ նրան, որ միչև հիմա ձեռքիս տակ չի ընկել Ձեր GalfHary Art Studio-ի ֆեյսբուքյան պաշտոնական էջի պաշտոնական հղղումը over900 լայքով:

Էտյուդի նախապատրուստությունները, Ձեր պոֆիգիստական-թեթևի-մեջ-ու-պրոֆեսիոնալ կեցվածքը տվյալների ճշտման ձևի հետ համով-հոտով բան էին սպառնում: Բայց միայն սպառնում: Չեմ բացառում, որ պարզապես հանդիսատեսը Ձեզ չբավարարեց: Բայց, էն մյուս կողմից, տոմսին փող տալու, ասել է թե ներկայացված ապրանքն սպառելու ու դերասանին հաց ուտելու հնարավորություն տալու համար պոտենցիալ հանդիսատեսը պարտավոր չէ լավ ու գնահատող լինել: Նա պարտավոր է ընդամենը լինել:

Ու եթե հիմա Դուք ցուցադրում եք այն, ինչ էտյուդ եք համարում անվճար հիմունքներով, ապա վաղը չէ մյուս օրը ապրանք ներկայացնելու խնդիր եք ունենալու, որտեղ Ձեզ անհրաժեշտ կլինի հին հանդիսատեսի (դիցուք, իմ) դրական կարծիքը:

Սպառողի խնդիրը չէ, որ ինքը ապրանքից (էտյուդներից, բլոգերից) ոչինչ չի հասկանում: Ձեր խնդիրն է, որ նրա բերանը բաց չմնաց: Ու այդ խնդրի լուծման համար Դուք պիտի մաքսիմումն անեք: Իսկ եթե մաքսիմումն եք արել ու մոտեցել ենք բլոգգինգին մատների ծայրին... Որեմն, ողբամ ըզ քեզ, Բերմունդյան զուգահեռանիստ:

Բլոգի առաջին` Գլխավոր էջը:

Նույն բեմականացման երեք աֆիշ իրար ետևից: Ընդ որում, իրարից շատ քիզ բանով տարբերվող երեք աֆիշ: Ընդ որում, ֆոկուսից ընկած ու դիսկամֆորտ առաջացնող աֆիշներ: Վատ աֆիշներ, մի խոսքով. միայն չորրորդ դիտումից հետո եմ նկատել կցված խոՐափիլիսոփայական տեքստը:

Հետո` երգ, որև Ձեր GalfHary Art Studio-ի հետ ճիշտ այնքան կապ ունի, ինչքան, ասենք, բորշը պաղպաղակի:

Հետո` հղղում հարցազրույցին: Դե, ես երբեք չեմ թաքցրել, որ սեղանի այ-քյու ունեմ, դրա համար էլ լավ չեմ ըմբռնում. իմաստը բացել <<հարցազրույցՆԵՐ>> էջը այն միակ հարցազրույցի համար, որի հղղումը կա գլխավոր էջում? Ու դա այն դեպքում, երբ գլխավոր էջը միայն հինգ նյութից է կազմված, որոնք բոլորն ել մի ու ակնառու տեղում են?

Երկրորդ էջը` <<Մեր մասին>>: Նենց եմ ուզում ասեմ <<վույ ազիզ ջան>>: Ձեր արվեստագետի նուրբ հոգին բաժանվել ա բազմաթիվ անհավասար մասերի ու հիմա Դուք ինքներդ Ձեր հետ հոգնակիով եք խոսում?

Ամեն դեպքում, վերնագիրը տրված ա հոգնակիով, ու դա իմ նման իշաոտնուկներին այն մոլորության մեջ ա գցում, որ տեքստն էլ պիտի հոգնակիով ստացվի: Իսկ քանի որ տեքստը Գալֆայանի մասին է (GalfHary Art Studio-ն ավտոմատաբար նույնականացվում է Գալֆայանի հետ` դրա մասին է ճչում ամբողջ բլոգը), տրամաբանական հետևում է` Գալֆայանը Գալֆայանի հետ խոսում է հոգնակիով: Չէ, Տադո? Հա, Տադո:

Հաջորդը` Աֆիշ: Նու, սրա փիլիսոփայությունը տկարիս հասու է: Բայց էդ դեպքում գլխավոր էջի առաջին երեք գրառումնեը ավտոմատաբար իմաստազրկվում են:

Հա, ու գործից հանեք Ձեր աֆիշ սարքողին: Մասնավորապես նրան, ով սարքել է երրորդ, չորրորդ, հինգերորդ ու վերջին աֆիշները:

Համ էլ, էնքան լավ չեմ հասկանում, եթե կա հինգերորդը, շատ պետքներս ա վեցերորդը? Կամ, ավելի ճիշտ, հակառակը:

Հաջորդը` Հարություն Գալֆայան: Դուք Ձեզ շատ եք սիրում, գիտեք? Որպես երևութը էդ էնքան էլ վատ բան չի, ուղղակի պետք չի դրա մասին էդքան շատ խոսել: Վանում ա նորմալ մարդկանց, պոտենցիալ սպառողներին ու գրավում Ջասթին Բիբերի ֆանատկաներին:

Պորտֆոլիո: Գալֆայան, էն մարդը, ով իրան դերասան, ռեժիսոր ու դիզայներ ա զգում, պորտֆոլիոյում չպիտի ներառի նենց նկարներ, որտեղ ինքը բացահայտվում ա որպես սիմպո, բայց ոչ էդքան լավ մոդել: Չպիտի ամպագոռգոռա, որ իրան լուսանկարում ա համացանում հայտնի Մառամ Ավան: Իրան էդ պետ չի: Իրան պետք ա իրան որպես դերասան, ռեժիսոր ու դիզայներ բացահայտի: Ասենք, տեղադրի իրա սուպերկրեատիվ գալստուկների նկարները, իրա բեմակաանցումներից սկրիներ ու իրան` ծաղրածու վիճակում:

Հարցազրույցներ: 1 հարցազրույց: Իսկ ուրա <<ներ>>-ը?

Ա-ա, ես հասկացա: Ձեր մոտ ոչ թե անձն ա բաժանվել բազմաթիվ մասերի, այլ Դուք մեկը ավտոմատաբար մի քանիս եք ընկալում: Ոչինչ, պատահում ա:

Տեսանյութեր: Մենակ չասեք, որ էդ վիդեոի ռեժիսորը Դուք եք: Ես կհիասթափվեմ էս կյանքից վերջնականապես:

Մտքի թռիչք: Վույ ազիզ ջան: Դե մենք ադաթ սիրող ազգ ենք, ոնց կլինի? Բա մատից ծծած փիլիսոփայությունները չհրապարակենք? Բա մեզ լավ չզգանք? Բա բարեկամությունը լայքաշեյրությամբ չզբաղվի? Բա մունաթ չգանք մեր մտքի անզուսպ ճախրանքը չըմբռնող բարեկամների վրա? Կարգ կա, կանոն կա, բա ոնց?

Վերնագիրը` վերջում: Մմ, դա: Կներեք էլի, մեր ինչներին ա պետք Ձեր վեպի մասին տեղեկությունը?

Բացի այդ, ցիտատը ոտից գլուխ շաբլոն տավտալոգիա ա: Ծեծված, անհետաքրքիր:

Տակի քոմմենթը բացարձակ ինտրիգ չի պարունակում, ինքնաբուխ <<արա էս ովա>> բացականչության խթան ա ու իրա արևին հրաման` <<կկարդաք ինքերդ>>: Սպառողին էդ դուր չի գալիս:

Կրեատիվ փողկապներ: Հետաքրքիր պատկերացումներ ունեք կրեատիվի ու հատկապես փողկապների մասին:

Գեղանկար: Մանրանկար: Վիտրաժ-կոլաժ: Բուֆոն: Ողբամ ըզ քեզ, Բերմունդյան զուգահեռանիստ:

Ես շատ բան չեմ հասկանում կերպարվեստից, բայց ավելին էի սպասում: Շա-ատ ավելին: Ավելի կրեատիվն ու տեխնիկապես լավը:

Ձեր լուսանկարչին աշխատանքից հանեք: Հեչ գլուխ չի հանում իրա գործից:

Կապ: Էս միակ էջն ա, որին ասելու բան չունեմ: Չնայած, ինքը անիմաստ ա մի տեսակ: Ձեր կոորդինատները կան Բուֆոնում ու էլի լիքը տեղեր:

Դիզայնը վատնա: Լոգոն փչացնում ա ամեն ինչ:

Իսկ կրեատիվ մտածելակերպը, եթե այդտեղ ապրում էլ է, վաղուց անժամկետ արձակուրդի ա գնացել:

Հարգանքով` Յան (Տադո)

Goblet of Geala: Prologue

Ինչպես ասել եմ, ես նաև թարգմանիչ եմ: Թարգմանում եմ ինչ ձեռքիս տակ լինի: Ռուսերեն-Անգլերեն-Հայերեն տիրույթում: Ներքևում բերված տեքստը սիրելի ոչ այնքան հեղինակի, որքան մարդու գրած ստեղծագործության նախաբանն է, որ ռուսերենից թարգմանել եմ անգլերեն իր խնդրանքով:

Origignal

Wind’s uterine howl stopped, replaced by plain’s silence.  Red streams of light permeated the surrounding world with their fire nature. Immersed in ruby hell, world was breathing by the magic and wonders. Fragrant gardens were sparkling under the brisk jets of restless waterfalls. Wandering by air colorful butterflies left after intermittent hail shining stars. Happy and shear – that was our world.

Opening his eyes, Azeor omitted his head. He saw scene of present: once rich and shining beauty Moon Brothers’ lands, now turned to grey deserts, exhausted by blood and death. War, which destroying storm touched twelve kingdoms of Elzida, spared no one: on the battlefield, gathered against common foe, old enemies fought on equal. Unity didn’t gave victory Ancient Kings, as it didn’t gave them hope for better future. Universe has changed after the Evil’s appearing there. But that was Great’s and Ancient’s destiny. Azeor had a sigh and look up to the haven’s blackening distance: turned red stars’ dance proclaimed beginning of changes.

Smiling with the corners of lips, Lorandell’s royal annalist’s scion unhesitatingly walked ahead, going down to the long ago destroyed castle’s ruins. Heading to the far elven land’s distances, Azeor was singing for himself forgotten song about heroes, who will appear with red sky moth’s light dance. That heroes, in the darkness waiting for their hour, according to legends would become Elzida’s new kings. Freeing captivated with smoldering and darkness earth, they would bring with their govern light and happiness to the weakened by sorrow’s souls.

Squeezing in his guiding crystal, Azeor looked around and saw luminescing in night light runes, written on the ancient parchment. Artful and light, he as fuzz flight over the stone spalls, hoping for better future. Chosen by him path wasn’t easy.

Four heroes – four destinies. Elzida’s four Great kings. He was going in the footsteps of his ancestors.

translated by Tado

Reply to Kira Schwarz

Ողջույն, հեղինակ:

Զարմացա ու ուրախացա հայալեզու ֆանֆիկ տեսնելով: Շիկաշի, մի վագոն սխալներ կան` եթե համեմատենք ոչ միայն անգլալեզու, ապա նաև ռուսալեզու ֆանֆիկների հետ, այլև ֆանֆիկի` որպես ժանր,  հստակ տրված ու արդեն մի քանի տասնամյակ համացանցում օգտագործվող կանոների:

Նախ, <<շապկա>>-ն: Եթե ժամանակ ու հավես ունեք, օգտակար կլինի կտտացնեք: Եթե չէ, <<դարակներով դասավորեմ>> Ձեր շապկան:

Անունը - Իմ շինոբին

Ֆանֆիկը ոչ էնքան անուն, որքան վերնագիր, կամ, վատթարագույն դեպքում` անվանում, ունի:

Անցնելով առաջ` վերնագիրը լավ չի համապատասխանում տեքստին: Ավելի կհամապատասխաներ, ասենք, <<Ջահել կունոիչիի տվայտանքները>>: <<Իմ շինոբին>> սյուժետա ենթադրում`սա լավ ա, որ ընթերցողին թեթև, նուրբ խաբկանքի մեջ եք պահում մինչև տեքստի ավարտը:

Բայց քիչ-թե շատ փորձված գայլերը չափսը տեսնելուց հասկանում են, ինչն ինչոց ա ու դժվար մինչև վերջ կարդալու որոշում կայացնեն:

Ժանրը - սիրավեպ, դրամա/հոգեբանություն, յաոյ

Սիրավեպ,,, սիրավեպը կրկին սյուժետային զարգացումներ կամ ուղղակի սյուժետ ա ենթադրում: Էստեղ կար անպատասխան սեր, անպատասխան սիրո ակնարկներ ավելի շատ, բայց դա բավականին քիչ ա սիրաՎԵՊի համար:

Դրամա/Հոգեբանություն: Լավ չհասկացա իրանց սլեշի միջոցով միացնելու իմաստը: Դրամա կար: Հոգեբանություն` չէ:

Հոգեբանություն կլիներ, եթե, ասենք, Սասկեն դառավ Օրոչիմարուի սիրեկանը, որովհետև տրամ-տրամ-տրամ` լեկցիա տեքստ, Սասկեի ու Օրոչիմարուի բոլոր մոտիվացիաները, մտքերն ու տվայտանքերը մանրամասն բացահյատելով` գլխավոր հերոսուհու տեսանկյունից:

Տեղեկություն` յաոյ-ը անիմեշնի ինտերպրետացիան հոմոսեքսուալների մասին պատմող ժանրի: Օրիգինալ անունը սլեշն ա: Էս ուղղակի, հիշեցի` ասեցի:

Բաց ա թողնված POV-ը` point of view: Սրանք այն ֆանֆիկներն են, որտեղ տեքստը գնում ա առաջին դեմքից:

Լեզուն - հայերեն

Էս տողը ինձ շատ ուրախացրեց: Բայց, ասենք, ոզնիին էլ ա հասկանալի, որ լեզուն հայերենն ա` եթե շապկան հայերեն ա:

Տ. սահմ. - 18+

18+ -ը, դա` кровь, кишки, танцы со всеми вытекающими обстоятельствами во всей (хорошо бы извращенной) красе. Այսինքն` 18+-ում ամենաքիչը մի բռնաբարություն պիտի լինի: Մանրամասն նկարագրությամբ` և գործողությունների, և մտքերի: Կամ բռնության լավ դաժան տեսարան` էլի մանրամասն նկարագրությամբ:

Ձեր ռեյտինգը Էռն ա` սեքսուալ կամ բռնության բնույթի տեսարաններ առանց մանրամասն նկարագրության: Տարիքային սահմանափակումը` 12 +:

Չափը - փոքր

Դրաբբլ:

Փոքրը մինին ա: Մինին ենթադրում ա մինևև 20 էջ տեքստ, որպես կանոն` սյուժետով: Դրաբբլը սովորաբար մինչև 5 էջ ու պարունակում ա <<կտորիկ>>` հերոսների նկարագրություն, տեսարանի, իրավիճակի, հարաբերությունների, որ կարա դառնա ամբողջական ֆանֆիկ, կարա և չդառնա:

Տարածել - թույլատրված է

Լավ կլինի, նշես` հեղինակին նշելով: Թե չէ այս տողը թույլատրում է ցանկացած մարդուն հրապարակել ֆանֆիկը, որպես իր ստեղծագործություն:

Հերոսներ - Սասկե

Նաև` Սույգեցու, Օրոչիմարու, Կակաշի:

Էստեղ ունես նաև միակողմանի պեյրինգ` գլխավոր հերոսուհի\Սասկե:

Նկարագրություն - Ֆանֆիկում մտքերն են մի աղջկա, ով կարող է լինել Սակուրան, կարող է լինել պարզապես մի աղջիկ/տղա կամ կարող է լինել հենց կարդացողը:

Ես սենց չէի գրի: Ինքը ավելի շատ կսազի <<հեղինակային մեկնաբանություն>> տողին, քան նկարագրության: Բայց դրաբբլերի դեպքում էդ սահմանը էդքան հստակ չի: Էնպես, որ` առանձնապես ասելու բան չունեմ:)

Չկար Նախազգուշացումներ գրաֆը, որտեղ պետք է լիներ ՕՕC-ը` Out of the Charcter` есть значимые расхождения или даже противоречия с характерами героев в оригинальном произведении.

Kira Schwarz: Ուրախ եմ, որ իմ ֆանֆիկը ինչ-որ մեկի տրամադրությունը կարող է բարձրացնել))
Այսինքն` կազմության հետ կապված սխալներ կան? Սա իմ 1-ին ֆանֆիկն է, գուցե և որոշ սխալներ լինեն:
Վերնագրի վրա ճիշտն ասած շատ չեմ մտածել: Համաձայն եմ, որ փայլուն տարբերակ չի, բայց չէի ուզում վերնագրից սկսած ծանրացնեի:
Ժանրում ինչ-որ կերպ նշել էր պետք, որ թեման սիրո հետ կապ ունի:
Ինչպես չկար հոգեբանություն? Միթե այն ամբողջը, ինչ կատարվում էր, գլխավոր հերոսի հոգում չէր կատարվում ու միթե որոշակի հոգեբանություն, մոտեցում չէր ներկայացված ֆանֆիկում? Այսինքն եթե Սասկեի մտքերն ու տվայտանքներն են, դա հոգեբանություն է, իսկ եթե գլխավոր հերոսինն է, ոչ?))
Այսինքն` յաոյ արտահայտությունը անիմեի համար են գործածում, իսկ սլեշը` ֆանֆիկի?
Չգիտեի, որ այդ POV-ը նշել է պետք, ես դեռ լրիվ նորեկ եմ ֆանֆիկի աշխարհում)))
Լեզուն կարող է լինել նաև ոչ հայերենով ու եթե ասենք լինի իսպաներենով, այդ ոզնին կարող է արդեն շփոթվել և չկողմնորոշվել դա իսպաներեն է, թե իտալերեն կամ գուցե նույնիսկ գերմաներեն: Ոզնիների գրագիտության մակարդակը տարբեր է լինում ու երբեմն շատ բացառիկ ոզնիներ են հանդիպում այդ առումով:
Գիտեմ, որ շատ խիստ եմ եղել տարիքային սահմանափակման հարցում, բայց ցանկացել եմ առավելագույնս պաշտպանել մանկական գիտակցությունը` հեռու պահելով նրանց համասեռամոլական թեմաներից)
Չափերի առումով կփորձեմ տեղեկություններ հայթայթել:
Տարածելու հետ կապված <<բոլորը>> ենթաբաժնում գրված է, որ թույլատրված է հեղինակին նշելու դեպքում: Բայց այդ պայմանը պետք է ավելացնենք նաև շապիկի վրա:
Սույգեցուի, Օրոչիմարուի և Կակաշիի անունները թեգերում եմ նշել: Կարծում եմ նրանց դերը շատ փոքր է հերոսներ նշվելու համար: Օրինակ եթե ինչ-որ մեկը Սույգեցուի համար մտած լինի ֆանֆիկը կարդալու, կհիասթափվի` անընդհատ սպասելով պատմության մեջ նրա մուտք գործելու պահին, բայց նրա անունը ընդամենը 1 տողում տեսնելով:
Օքեյ, OOC-ը նշելն արդեն հաշվի կառնվի))
Շնորհակալություն կարծիքի համար:

Տադո: Անցնենք ֆանֆիկին?)

Ահա նա: Ինքն է: Իմ տենչալի շինոբին: Իմ երազների շինոբին: Իմ դասալիք նինձյան: Նա ուրիշ է: Նա տարբերվում է բոլորից: Նա առանձին է: Նրան ոչ ոք և ոչինչ չի հետաքրքրում: Նա սառն է, ինչպես սպորտային սառնարանը:

Այ էսքան մասը դուրս եկավ: Լավ սկիզբ ա: Շատ լավ: Հենց են ա, ինչ հիմա լավ պոպուլյար ա:

Սպորտային սառնարանը օրիգինալ էր ու ժպտացնող:

Նա անտարբեր է ուրիշի զգացմունքների նկատմամբ, ինչպես առյուծն իր որսի ապրումների նկատմամբ, երբ հոշոտում է նրա մարմինը` պոկելով մսակտորները գիտակից վիճակում թփռտացող թշվառի վրայից:

Նա-ի չարդարացված կրկնություն: Շաբլոն, ծեծած ֆրազներ, որ եղանակ չեն փոխում:

Նա անջատված է մարդկային ընդհանուր սկզբունքներից:

Սիրուն ու օրիգինալ:

Նա ունի իր ուղին և գնում է միայն իր ուղով` անցնելով ամեն ինչի և ամեն մեկի վրայով, ով կհանդիպի իր ճանապարհին: Նա խորը վիշտ ունի իր հոգում և կարծում է դա իրեն թույլ է տալիս լինել պակաս պատասխանատու իր անպատասխանատու արարքների համար:

Կրկին` Նա-ի չարդարացված կրկնություն: Շաբլոն, ծեծած ֆրազներ, որ եղանակ չեն փոխում:

Նրան միշտ ներում են, բայց նա անգամ չի գնահատում:

Ովքեր են նրան ներում? Գիժ ֆանատկաները? Իսկ միթե նրան երբևիցե հետաքրքրել են իր գիժ ֆանատկաները?

Որպեսզի անընդհատ չկրկնվեմ` ընդհանուր, մի քանի բառով: Կամ` նախադասությամբ: 

Հաջողված արտահայտություններ կան, բայց ընդհանուրի ֆոնի վրա այնքնա էլ նկատելի չեն:

Նախ ընտրված թեման` երիտասարդ կունոիչու տվայտանքները: Հայաստանում ֆանֆիկիզմը նոր զարգացող երևույթա, դրա համր, գուցե, նման աշխատանքներով համացնացը ողողված չէ: Բայց մտեք ռունետի կամայական կայք, որ անիմեի կամ ֆանֆիկների հետ ամենահեռու կապն ունի` հազար հազարներով սենց տեքստերի կհանդիպեք, որոնք իրարից տարբերվում են, ասենք, քերականության մակարդակով, կամ բառերի դասավորվածությամբ: Լաբագույն դեպքում` հերոսների անուններով, նույնիսկ կերպարները դեպքերի մեծամասնությունում նույնն են:

Հետո` որն էր ֆանֆիկի ասելիքը? Ես իրան չգտա: Եթե չգտա, ուրեմն լավ խորն էր թաքնված: Իսկ դա լավ չէ:

Սյուժե չկար: Հասակնում եմ, որ չպիտի էլ լիներ, բայց ես դա մեծագույն թերություն եմ համարում` սա արդեն իմ սուբյելտիվ տեսանկյունից: Այսինքն, դա իմ պրոբլեմն, ոչ թե հեղինակի:

Գումարած` տխուր, ինչ-որ տեղ աննպատակ ռոմանտիկա: Որը ես կրկին չեմ սիրում, տանել չեմ կարողանում:

Ուզում եմ ասեմ` տեքստը ի սկզբանե իմ ճաշակով չէր: Ես իրան համապատասխան ընթերցող չեմ:

Դուխով հայկական ֆանֆիկագրություն ստեղծելու: Ես քո հետ եմ :)

Հարգանքով` Յան (Տադո)