Reply to Ruby Rue

Քեզ էլ հասա, Ռուբի :P

Չգիտեմ, ինձ ուր կուղարկես, բայց չսիրեցի <<Գիշերային ցնորք>> վերնագրված  առասպելական արարածիդ: Պատրաստվում էին կայֆ, հայալեզու ֆենտզի կարդալու, բայց չգտա իմ ուզածը: Թեպետ, դեռ միայն այդ հրապարակումդ եմ կարդացել,  ու երևի դեռ շուտ է առհասարակ բլոգի մասին դատավճիռ կայացնելու համար:

Ինչև, ինձ դզելա իմ-արևին-րեցենզիաներ-գրելը, դիմացեք:

/…Լիալուսին:…/

Գիտես, վերընթերցելուց էնպիսի զգացողություն ունեմ, որ ինձ խաբել են: Ախր էս լիալուսինը էնքան շատ լավ բաներ ա խոստանում, Ռուբի… Էնքան լիալուսնոտ, գաղտնիքոտ ու պուպուշ:

Բայց էդ <<սուտը>>, եթե կարելի ա էդպես արտահայտվել, ինձ դուր եկավ: Հեղինակային խավարասեր է, որ կարծես լեզու է հանում ինձ ու հիշեցնում, որ ես այքան էլ փորձառու մարդ չեմ, ում տեղը որ ինձ դրել եմ:

Չէ, սկիզբդ, չնայած որ տարածված ա, միանշանակ լավն ա:

/…Հեռուստաաշտարակ, որը մռայլ ամրոց էր թվում:  Շների հաչոց, որն ընկալվում էր, որպես գայլերի ոռնոց: Կատուների մլավոցը միշտ էլ նման է երեխայի լացին… Պատուհանը ճաղապատ էր, ճաղերից բացի նաև ցանց կար, բայց դա նրան չէր խանգարի..../

Այ ինքը արդեն պուպուշ չի: Շա-ատ տարածված ա, շատ օգտագործված ա, իրա դարն ապրած արտահայտություն ա: Բացի այդ, շարունակում է լիալուսնի խոստումները միջնադարյանոտ պատմվածքի մասին: Ու եթե լիալուսինը կարող էր ուղղակի <<ձախ>> նախաբան լիներ, օգներ ընթերցողին մոտավոր պատկերացում կազմել թեմայի մասին, սա արդեն լրիվ ձախ նկարագրություն է, որ համարձակորեն կարար չլիներ:

/…Ռոմանտիկա... Այստեղ ռոմանտիկան իսպառ բացակայում է…/

Ռուբի, Ռուբի, Ռուբի Րյու…

Ռոմանտիկան հիմա մենակ <<Ռոմիկով ու Ջուլիկով>> չի սահամանափակվում, ինչքան էլ որ տխուր լինի: Հենց այն միջավայրը, ինչ դու ես նկարագրում` հենց այն է, ինչ ռունետում անվանում են մռայլ ռոմանտիկա: Դրանք սովորաբար համեմված են լինում վախով, տփոցներով ու բռնաբարություններով, ու այն մթնոլորտն են ունենում, ինչ քո <<իսպառ բացակայող ռոմանտիկան>>:

Հայտնի կամ դասական իմաստով, հա, ռոմանտիկան քիչ է: Բայց ժամանակակից իմաստով` կա:

/… թեև պատուհանագոգին նստած աղջիկը երազում էր... Աղջիկը սպասում էր Նրան .../

Լավ հակադրություն էր: Ռոմանտիկ էլ էր:

Բայց, առաջ անցնելով ասեմ, որ մեծն Նրայի գոյության փաստն առանձնապես արդարացված չէր: Նա հավասար կարող էր լինել և չլինել:

/…Չէ, նա ոչ սպիտակ ձիով կամ նիվայով ասպետ էր, ոչ էլ Անգլիայի արքայազն, չնայած Անգլիայի հետ կապ ուներ.../

Նիվան շատ-շատ լավն էր: Շա-ատ լավ կանտրաստ էր լիալուսնի ու սև-մոխրագույն ռոմանտիկայի հետ:

Բայց վերջին բազմակետը ամբողջ գործը փչացնում է, անիմաստ ու չարդարացված ինտրիգ հաղորդելով:

/…Բարձր հասակ, դալուկ դեմք, մուգ մոխրագույն աչքեր, որոնք լուսնի լույսի ներքո կարմիր երանգով էին առկայծում, ճերմակ ատամներ , որոնք կամ տանում են, կամ սպանում... Ռումինական առոգանությամբ անգլերեն.../

Տիպիկ կերպար ա: Դրա համար եմ ասում, որ իրա գոյությունն արդարացված չէր:

/…Բայց ասում էի չէ, որ այստեղ ռոմանտիկա ամենևին էլ չկա.../

Ահա, ահա:

/… Սենյակում միայն մոծակներն էին խայթում ու դրսում էլ  հարևանի շունն էր, որը հաստատ ռումինական առոգանությամբ չէր հաչում...

Ու ի դեպ ես ամենևին ուրիշ հեքիաթ էի ուզում պատմել:…/

Եկանք հասանք բուն թեմային…Քիչ ըմ երկար չէր նախաբանդ, Ռուբի Րյու?

/…Բրեմ Սթոքերի Դրակուլան երկրորդ անգամ էի ընթերցում: Գիշեր, լիալուսին, պատուհանագոգ ու ոչ մի ռոմանտիկա.../

Ռուբ, ոնց են իրար հետ համատեղվում Բրեմ Սքոթերի Դրակուլան, գիշերը, լիալուսինը, պատուհանագոգն ու ռոմանտիկայի բացակայությունը?

/… Գիրքն և իր ոճով , և սյուժեով կլանող էր ու հետաքրքիր, սակայն ազատ անկում ապրած տրամադրությանս վերելք էր անհնրաժեշտ: …/

Մի տեսակ անհասկանալի են ինձ էս թռիչքներդ: Վամպիրների մասին տեղեկությունների մեջ դնում ես մեջբերումներ քո մասին:

Գուցե, իմ նման տախտակների համար ներկեիր կամ շեղ տառատեսակով նշեիր <<ռեցեսիվ>> նախադասությունները? Ըստ իս, էդպես ավելի հասկանալի կստացվեր, չնայած որ ռոմանտիկան մի քիչ կավելանար :)

/...Ռոբերտ Լինն Ասպրինի "Mything Persons"ը եկավ ինձ օգնության՝ գերթեթև քաշային կարգի ֆանտաստիկա , որի հումորն ու սարկազմն ուղղակի ստիպում են ծիծաղել... Ոչ մի միստիկա, ուղղակի ֆա՜ն-տաաաա՜ս-տիկա: .../

Շատ հազվադեպ է պատահում, որ նման դեպքերում որոշեմ գիրքը կարդալ, բայց նենց օրիգինալ ներկայացրիր Ռոբերտ Լինն Ասպրինի "Mything Persons"-ը, որ հետաքրքրեց:

/...Որիշ տարածություն, ուրիշ մոլորակ... Լիալուսին, անտառ, գայլերի ոռնոց ու ... չղջիկներ... Լուսնի լույսի տակ փայլող կարմիր աչքեր ու զրույցի ընթացքում արագորեն սրված ճերմակ ատամներ.../

Ու ոչ մի ռոմանտիկա...

/... Տրամադրության արագընթաց բարձրացում, ամենևին այստեղ վամպիրների չէի սպասում:.../

1. Քո տրամադրությունը բարձրանում է վամպիր տեսնելուց => դու նրանց ուզում ես տեսնել, =>չես փախչում նրանցից:

/... Ասում են չէ, ինչից փախչում ես, ի վերջո քեզ մոտ է գալիս: .../

2. Դու փախչում ես վամպիրներից: Աչքովս տեսնեմ, չեմ հավատա:

/…Բայց ասում եմ, այստեղ ռոմանտիկա չկա՝ հայրս չի սիրում երբ ես կեսգիշերին գիրք եմ կարդում.../

Էստեղ ռոմանտիկան միայն վերջի անիմաստ բազմակետի մեջ է, Ռուբի: Բայց լավն է շատ ^^

Իմ զզվելի սուբյեկտիվ կարծիքով. լավ կլիներ չբաժանել տեքստը երեք մասի, այլ վամպիրների մասին տեղեկությունների արանքում դնել քո մասին տեքստը:

<<Նրա>> արտաքնի մասին նկարագրությունը ավելի շատ քեզ էր պետք քո հերոսին հասկանալու համար, քան ընթերցողին: Ըստ իս, էական էր (ու հետաքրքիր) միայն ռումինական ակցենտը:

3 նախադասություն դուրս շատ եկան.

- Ժամանակներ առաջ, մինչև վամպիրների մասին ռոմանտիկ ֆիլմեր հայտնվելը, նրանք արյունարբու հրեշներ էին համարվում:

- Պատմությունը դարձավ լեգենդ, լեգենդը՝ առասպել, իսկ առասպելն էլ ձուլվեց իրականության հետ:

- Չնայած մռայլ Վլադ Դրակուլայից հետո, այս վամպիրներն ուղղակի ծիծաղելի արարածներ էին, որոնք "Fast Food" տեսակի շշալցված արյան համար հերթ էին կանգնում:

Էհ, կո՛մս, կո՛մս, միայն տեսնեիր թե էս ընկերասեր արարածները ինչպե՜ս էին տոհմական պատիվդ գցում...

Հարգանքով` Յան (Տադո)