Pages

Sunday 9 November 2014

Space travel

class: English Language and Literature (Standart Level)
date: 22.09.2014
task: honestly try to write a short story in English
author: Tado-sempai (Louseeneh Yan Tado Qesheeshyan :P )

Tanako saw the enemy first. Probably, that was her mistake.

She closed her eyes and breathed. All her being focussed on that second of accepting air. She definitely felt and enjoyed the infinitely long moment of artificial air filling her lungs. Tanako was aware that the next second she might not have this opportunity.

She was in a small, comfortable space ship, made especially for her. The ship was crossing the expanse at a constant velocity, following the enemy without rest for the second week. Just one more enemy.

Tanako grabbed the sword handle even more tightly, but that did not made any difference to anything in particular or to anything in general. Realizing it very quickly, she stood up, trusting her auto-regulated friend completely, and walked to the bed, sat down and touched her sword. The blade was cold and sharp. Exactly like the universe, which had been surrounding them for forty years already.

Tanako had got used to finding her identity in eternal space travel, losing the wish to return to the place that she could call home.

Tanako put her sword next to the seat, somewhere under black cables and again grabbed the steering wheel.
When she opened her eyes, she needed three and a half seconds to focus on the distance between herself and something shining with a bright grey light. This time was long enough for her to remember why she was in this point of time and dimension, to remember why she is fighting with grey lights.

Tanako felt how her teeth pressed her bottom lip, how hot blood reached her chin and dropped onto her leg. Her blood was poison even for her. She felt sharp, pulsating pain on her face and in her leg.

“Hell”, she whispered, and this was the only attention she paid to her injures. She was an A-ranked soldier and is not in the habit of noticing any kind injures during battle.

Tanako pressed the wheel with all her strength, trying to show the dark-blue space in front that she will win. The dark-blue space, even if it recognised her wish did not react. Tanako smiled; a cruel, wild smile, a smile of an excited hunter.

All the soldiers of her nation had sworn to fight to keep the world as it was. She was the third generation of soldiers, the generation, that was supposed to be the strongest and the most prepared for war, but the generation that happened to be too soft and gentle to win.

Suddenly victory was close. For forty years of her life Tanako had had to cross the universe without rest, without any information about her family. That was hard enough to make her a cruel, cold-hearted murderer not able to enjoy battle or victories anymore.

She stopped caring about matters that caused war.

Tanako changed direction, multiplied speed and opened the front window. Unusually strong wind blew toward her face, forbidding breathe and for a moment covering her mind with a sharp feeling of danger.

The enemy was blind. The enemy never could see her. The enemy was weak, a stupid human who felt doubtful power of science. Power, allowing him to get out from his usual boundaries. That human now was going to die. His travel, probably his first space travel is going to be the last one.

It happens very often. Tanako does not even remember how many human rockets she has crushed. How many unfinished human lives and destinies flowed inside her, making her struggle?

Now, raising her blade to erase one more human life who dared to enter her universe, she had no regrets.

Tanako was a soldier. Her enjoyment of space now was into her duty to fight with the conquerors. Conquerors of the universe.

When she felt a sudden pain in the stomach and hot blood on her legs, she recognized that she had never thought about losing. Never thought about the possible power of humans.

Now she was so close to the culmination of her seemingly eternal space travel. Also she was happy to have a rest finally.

Feeling how she is losing her contact with the World, Tanako smiled to the man, who was brave and strong enough to stand against her in HER territory. She was happy to finish as a soldier, on a battlefield.

Somewhere in hundreds of distance of light years she thought she noticed her motherland, a green planet with ninety oceans. Honestly, Tanako wished she had a displacement of 0 cm, taking from the space only the memories of the travel, nothing more. She did not want to return as a non-existence.

But that was only a wish.

Sunday 6 July 2014

Արմատներն ու ծառերը

Հեղինակ` Tado-sempai
Ֆենդոմ` Նարուտո
Դիսկլեյմեր` Մասաշի Քիշիմոտո
Ժանր` էքշն, ծակ փիլիսոփայություն
Ռեյտինգ` PG
Նախազգուշացումներ` Հեղինակը Դանզոյի հավատարիմ երկրպագուն է: Այն Դանզոյի, ով ներկայացված է մանգայում:
Չափս` Միդի
Հերոսներ` Ուչիհա Սասկե/ՍՀ, Յամանաքա Ինո, Հյուուգա Նեջի, Սայ, ուրիշներ
Կարգավիճակ` ավարտված:
Տարածում` Միայն կայքի գործող հղմամբ ու հեղինակին տեղեկացնելով:
Հեղինակի կողմից` Լռիվ նոր ոճ է իմ համար: Սպիտակ, կլորիկ ու փափուկ ոճ: Ու առաջին հայերեն ֆանֆ է: Քլնգեք ինձ, հա?
Սամմարի` Իսկ հիմա մի պահ պատկերացրեք, որ Իտաչիին սպանելուց հետո Սասկեին գտնում են Կոնոհայի շինոբիներն ու տանում Կոնոհա: Սասկեն, կարծեմ, օրինապահ քաղաքացի չէ: Իսկ ուր են գնում չօրինապահ քաղաքացիները...

մաս 1 | մաս 2 | մաս 3 | մաս 4 | մաս 5 | մաս 6


Saturday 8 March 2014

Բնագիտամաթեմատիկական հոսք: Երբ գժվում են շտեմարանները


Առնվազն մազոխիստություն էր բնագիտամաթեմատիկական հոսքում պատմություն դասավանդելը:

Այն դպրոցի բնագիտամաթեմատիկական հոսքում, որ լաբորատորիա չուներ: Ամեն տեսակի թթու ու քարշիչ պահարաններ` ինչքան ուզես, բայց լաբորատորիա չուներ ու ոչ էլ երբևէ կունենա:

Կատաղած երեխեք էին:

Բացառապես թեորիայով զինված կատաղած երեխեք:

Բարձր-բարձր համոզում էին, որ քլորը թունավոր գազ է, բայց իրենք էլ չէին հավատում:

Շատ լուրջ դեմքի արտահայտությամբ միջոցներ էին փնտրում ռադիոակտիվ ճառագայթումից պաշտպանվելու համար, բայց իրենք էլ չգիտեին` ինչու: Չէին հավատում, որ ռադիոակտիվ ճառագայթումը վնասակար է լինում: Չէին տեսել: Միայն լսել ու կարդացել էին: Դասագիրքն ու ուսուցչի պատմած դասը երբեք բավավար չի լինում, որ սրանց նման կատաղած երեխեքը հավատան:

Նրանք պզուկոտ ճակատներ ունեին: Քորված, քորված, արյունոտ ճակատներ: Բոլորը:

Նրանք հաճախ էին նստում ու սպասում խնդիրներ լուծող ուսուցչին:

Մեկի գրոտած ձեռքը վերև բարձրացավ: Այն մեկի, ում դիմացը հաստ-հաստ շտեմարաններ էին ու հին, սովետական հաշվիչներ: Չէր հավատում մի հաշվիչին: Մնացածով վերստուգում էր: Վերջում գումարում էր կոշիկի համարն ու արմատ հանում` պատասխանը ստանալու համար:

- Իսկ եկեղեցիներում վայ-ֆայ կա?- հարցրեց:

Շատ լուրջ էր հարցնում: Ու նույնիսկ երբ հասկացավ, որ իր մտքերն է հանկարծ բարձրաձայնել, չէր նահանջում: Կատաղած էր եկեղեցու վրա:

- Հատկապես Մայր Աթոռում, կամ ոնց են դրան ասում… Դե, էն եկեղեցու, որ միշտ ոսկեղեն ու նվերներ էր ստանում, որ հայերը բերանները փակեին: Կասեք, զառանցում եմ? Հա, զառանցում եմ: Եկեղեցին ինձ դեռ չի հասել, դրա համար էլ հանգիստ զառանցում եմ:
Ընկերները շարունակեցին: Երազկոտ մեկը ուղղեց վերնաշապիկն ու ոտքի կանգնեց: Չէր սիրում նստած խոսել, միշտ կանգնում էր:

- Գիտեք, որ վակուումը չի տաքանում? Ճնշում չի առաջացնում: Գիտեք, ինչ հրաշալի բան է վակուումը… Վակուումը ոչինչ է: Ձայն չի անցնում վակուումով: Դուք էնտեղ խոսում եք, իսկ ես էստեղ` վակուումից դեպի ինձ, ձեզ չեմ լսում: Նույնիսկ չեմ կասկածում, որ խոսում եք… Եթե չշնչեմ, կատարյալ լռություն է, հասկանում եք? Լռություն: Հրաշք բան է վակուումը:
Ասեց ու նստեց: Ֆիզիկա չէր պարապում: Ուղղակի սիրել էր էդ դասը: Կողքի շիկահեր տղան քիմիա էր պարապում: Արդեն երկրորդ տարին:

- Գիտեք, որ հեղուկ ազոտում ժամանակը կանգ է առնում?

Նրանք ինձ չէին լսում, իրար չէին լսում: Նրանք խոսում էին, բողոքում ու կատաղում:
Նրանք հոգնած էին: Անտանելի հոգնած:

- Տիեզերքում վակուում է: Բացարձակ լռություն ու բացարձակ լույս: Տիեզերքն էլ է հրաշք բան:

- Գիտեք, որ օճառը պայթուցիկից են սարքում? Էդ միտքն ինձ հանգիստ չի տալիս, ընկեր…

- Ձեր ազգանունը հինգ վանկ ունի: Իմը` երեք: Բայց եթե փորձեմ ձեր ազգանունը ճապոներեն գրել, ութ տառ կստացվի: Երկուսը` պուճուր, ինդեքսում գրվող տառեր, բայց մեկ է` տառ են:

- Ժպտացեք: Ժպտացեք ու գնացեք: Դպրոցը ձեզ ապագա չի, ընկե`ր, մեղկ եք:

- Չէ`: Սպասեք մենք ավարտենք, նոր գնացեք: Մենք էլ ենք մեղկ:

- Ու պառկեք, շատ պառկեք: Գիտեք, եթե աշխարհի բոլոր մարդիկ պառկեն, Երկրի վրա ճնշումը կթուլանա:

- Իսկ եթե բոլոր չինացիները կանգնեն աթոռների վրա ու միաժամանակ թռնեն գետնին, ուժը բավարար կլինի Երկրին ուղեծրից շեղելու համար: Ֆիզիկա սովորեք, ընկե`ր: Թե չէ... պատմություն: 

Sunday 8 December 2013

Բնագիտամաթեմատիկական հոսք: Երբ գժվում ենք մենք

Մենք նստած էինք երկու զուգահեռ շարքերում, անտանելի փոքր ու վառված ռեզինի հոտով դասասենյակում, իսկ մեր դիմաց մաքրությունից փայլող գրատախտակն էր: Գրատախտակի կողքին փոքր փայտից տուփ էր մեխված` չգրող ու գունավոր կավիճներում: Ամբողջ դպրոցում միայն մենք գունավոր կավիճներ ունենք:

Մեր դասղեկը հոգնել էր: Ու ես սկսեցի խոսել: Մտքում:

- Անունս Յան է: Բայց ինձ մեկ-մեկ Յանչիկ են ասում: Կամ ապեր: Ոնց պատահի: Բայց էական չի: Մեկը կա, ասում ա «էլի էսի»: Էդ ընդհանրապես էական չի: Ես սովորում եմ 115 դասարանում, բժշկական հոսքում: Մի քանի օր առաջ մտածում էի, որ էդ ամենավերջին բաննա, որ կարելի ա իմ մասին ասել, բայց հիմա զգացի, որ ես տարվա մոտ մեկ քառորդը անցկացնում եմ էդ դասարանում: Ու մենք էնքան էլ չենք սիրում իրար: Ախր լիքը մարդիկ կան, որ մեր մեջ չպիտի լինեին: Որովհետև կացին են: Համարձակություն չեմ ունենա դեմքներին ասեմ, բայց դրանից չեն դադարի կացին լինելուց:
Լիքը բան կա, որ սիրում եմ, բայց երկու բան տանել չեմ կարողանում: Ինքնախաբեությունն ու անհավասարությունը: Հատկապես գենդերային: Ախր, գրողը տանի, ես մեղավոր չեմ, որ աղջիկ եմ ծնվել: Ոչ էլ էդ իմ առավելությունն ա:
Հա, դասարանի տղեքի հետ ապեր-ով եմ խոսում: Աղջիկների էլ: Դզում ա:

Ինձ պատասխանեցին: Էլի մտքում:

- Ես Կարենն եմ: Ու ես Յանի գրածում անելիք չունեմ: Իրան որ հարցնեք, կասի` հա:

- Էդ քո զզվելի սուբյեկտիվ կարծիքն ա:

Կարենն հիստերիկ ինչ-որ բան ասեց, որ չլսվեց: Ջղայնացած ու կատաղած ասեց: Թռավ ոտի ու դուրս եկավ դասարանից:

- Ես Մառան եմ: Մարինե: Ասատրյան: Յանի գրածներում ու առհասարակ ամեն ինչում, ինչ Յանին ա վերաբերվում, ես անելիք չունեմ: Ոնց որ Կարենը:
Բայց կոլեկտիվից հետ չմնամ:
Ես էլ նույն դասարանում եմ սովորում: Եթե Յանից հարցնեք, էն կացիններից մեկն եմ: Տուֆտ եմ: Յանն ա հիմար: Հետո ինչ, որ լավ ա սովորում:
Ես ու Յանը մի տղայի ենք ճանաչում: Ինձ թվում ա, որ ինքը սիրահարվել ա էդ տղային:

Մարինեին սխալ ա թվում:

- Էն ամենը, ինչ կարաս ասել քո մասին, սահմանափակվում ա իմ մասին խոսալով?

- Դու սուս մնա, հա…

- Մի հատ հլը սաղդ սուսեք: Ես Սծյոպն եմ:
Ես չեմ սիրում, երբ ինձ ասում են, թե ինչ անեմ: Ես ես ոտքով հրում եմ Սծյոպին, քցում գետին: Նա պառկած ա շարունակում, դանդաղ բարձրանալով: Ոնց որ ոչինչ չի եղել: Ատում եմ:

- Ստեփան-Սծյոպը: Ու ես սիրում եմ: Չգիտեմ ում, չգիտեմ ոնց, չգիտեմ խի, չգիտեմ ուր կոխեմ էդ զգացողությունը: Բայց ես սիրում եմ, գրողը տանի: Բայց ռադ եղաք: Ես էդ հոսքում չեմ սովորում: Հոսքը ստե ավելորդ ա, ես ուղղակի չեմ սովորում: Բայց էդ ամենավերջին բանն ա, որ կարելի իմ մասին ասել: Չնայած դասղեկը ու մնացած բոլորը վստահ են, որ  հենց էդ ա իմ ամենակարևոր բնութագրումը: Էական չի:
Չեմ սիրում խոսալ նրանց հետ, ում չեմ հարգում, ում կարծիքը ինձ էական չի: Ուղղակի չեմ խոսում իրանց հետ: Կարճ եմ կապում: Իրանք հիմնականում աղջիկ են:

- Ես Նոնան եմ: Ես ջութակ ու քամանչա եմ նվագում: Ու մեջքս ուղիղ ա:

Նույնիսկ պետք եղածից ուղիղ:

- Ես շատ լավ եմ սովորում: Եթե չեմ սովորում, ուրեմն չեմ հասցրել: Ու էդ նորմալ ա: Ես շատ հազվադեպ եմ մեղավոր լինում: Ես ինձ եվրոպացի եմ զգում: Ես…
Ես լավն եմ: Հետո ինչ, որ լիքը բաների մեջ չեմ խորանում ու կարողացածիս կեսի կեսն եմ անում ու մտածում: Հետո ինչ, որ ինձնից հեռու եմ պահում լռիվին:
Իմ որոշումն ա:

- Ես Արմինեն եմ: Մինչև էս դասարան գալը Արմին-Արմինկան էի: Հիմա Արմուլ, Արմուշ, արա էյ…

アミネ

- Ես ուզում եմ համալսարան ընդունվեմ: Իմ մասին ասում են, որ ես ձգտում ունեմ: Գուցե իրոք ունեմ, ես չգիտեմ: Ես հոսանքի մեջ եմ ուղղակի:
Մեկ-մեկ էդ ներվայնացնում ա: Ու ես հաստատ հոգնած եմ շատ: Զզված: Չեմ ուզում առաջ գնալ: Հանգիստ եմ ուզում:

Ես տենց եմ քեզ զգում, Ամին:

- Ես Սմբատն եմ: Ու ես էլ եմ էն կացիններից մեկը: Երևի Յանի կարծիքով ես ավելորդ եմ մեր դասարանում: Ես մի տարի հումինատար հոսքում եմ սովորել: Ու քանի տարի ա, գնդակ եմ գլորում: Էդ մի տարին էլ եմ գլորել: Էս տարին էլ: Մյուսն էլ:
Հետո ինչ, որ Հայաստանում ֆուտբոլը մեռած ա: Ու առհասարակ: Գնդակ գլորելը ապագա չունի, եթե սիրուն-սիմպատիչնի տղա չես:

- Ես Անահինտն եմ:
Ես ասելիք չունեմ, չնայած Յանի հետ իրար կողք ենք նստում:

-Ես Հարությունն եմ: Ու ես տուզիկ չեմ: Ես ուղղակի մեր դասարանի ամենափոքրն եմ, դրա համար մեկ-մեկ զիջում եմ:
Իրականում ես էլ եմ գնդակ գլորում: Ու ես խելացի եմ:
Չէ, խելացի չէ: Մի տեսակ,, թքած ունեմ ինչ կասեն իմ մասին մեր դասաարանի սնկերը: Ու էդ լավ ա:
Մամաս պրոբլեմներ չունի իմ պատճաձով:

- Ես էդ դասարանի դասղեկն եմ: Ու ես էլ եմ մարդ:

Հետո ներս ա մտնում տնօրենը, ու ամեն իչ վերջանում ա: Սկսում ա գոռալ: Ես իրան չեմ լսում: Կարծես նոր եմ բացահայտել, որ դասղեկս էլ ա մարդ: Մարսել ա պետք:

Saturday 12 October 2013

Reply to GalfHAry artStudio

Բարև, Գալֆայան:

Դիմելաձևս հեգնելու նպատակ չունի: Ես պարզապես կրկնում եմ Ձեր մաներան, երբ ինքներդ եք խոսում Ձեր մասին:

Մինչ կսկսեմ մանրամասն կարծիքիս շարադրումը, ուզում եմ մի քանի բան հստակեցնել երկուսիս համար: Քննարկման դրված է ոչ թե այն, թե ինչքան զզվանք, քթի մազ ու առհասարակ դեբիլն եմ ես, այլ Ձեր բլոգը: Իմ խնդիրը չէ, թե ինչ եք Դուք ի նկատի ունեցել այս կամ այն բլոկով, տողով կամ էջով: Ձեր խնդիրն է, թե ինչ եմ հասկացել, որն եմ հիշել և ինչ եմ մտածել ես` ներկայացվող ապրանքի սպառողս:

Բլոգը նույնպես ապրանք է: Առավել ևս` Ձեր բլոգը:

Մենք մի անգամ ենք հանդիպել <<Սևակ>> առցանց ամսագրի տարեդարձին: Դուք էտյուդ խաղացիք: Այսինքն այն, ինչ էտյուդ եք համարում: Դուք ինձ վրա ինքնահաստատվող դեռահասի տպավորություն էիք թողել, ու դա իմ խնդիրը չէ: Անկեղծ, շատ եմ զարմացել, ինչպես Ձեր տարիքին, այնպես էլ նրան, որ միչև հիմա ձեռքիս տակ չի ընկել Ձեր GalfHary Art Studio-ի ֆեյսբուքյան պաշտոնական էջի պաշտոնական հղղումը over900 լայքով:

Էտյուդի նախապատրուստությունները, Ձեր պոֆիգիստական-թեթևի-մեջ-ու-պրոֆեսիոնալ կեցվածքը տվյալների ճշտման ձևի հետ համով-հոտով բան էին սպառնում: Բայց միայն սպառնում: Չեմ բացառում, որ պարզապես հանդիսատեսը Ձեզ չբավարարեց: Բայց, էն մյուս կողմից, տոմսին փող տալու, ասել է թե ներկայացված ապրանքն սպառելու ու դերասանին հաց ուտելու հնարավորություն տալու համար պոտենցիալ հանդիսատեսը պարտավոր չէ լավ ու գնահատող լինել: Նա պարտավոր է ընդամենը լինել:

Ու եթե հիմա Դուք ցուցադրում եք այն, ինչ էտյուդ եք համարում անվճար հիմունքներով, ապա վաղը չէ մյուս օրը ապրանք ներկայացնելու խնդիր եք ունենալու, որտեղ Ձեզ անհրաժեշտ կլինի հին հանդիսատեսի (դիցուք, իմ) դրական կարծիքը:

Սպառողի խնդիրը չէ, որ ինքը ապրանքից (էտյուդներից, բլոգերից) ոչինչ չի հասկանում: Ձեր խնդիրն է, որ նրա բերանը բաց չմնաց: Ու այդ խնդրի լուծման համար Դուք պիտի մաքսիմումն անեք: Իսկ եթե մաքսիմումն եք արել ու մոտեցել ենք բլոգգինգին մատների ծայրին... Որեմն, ողբամ ըզ քեզ, Բերմունդյան զուգահեռանիստ:

Բլոգի առաջին` Գլխավոր էջը:

Նույն բեմականացման երեք աֆիշ իրար ետևից: Ընդ որում, իրարից շատ քիզ բանով տարբերվող երեք աֆիշ: Ընդ որում, ֆոկուսից ընկած ու դիսկամֆորտ առաջացնող աֆիշներ: Վատ աֆիշներ, մի խոսքով. միայն չորրորդ դիտումից հետո եմ նկատել կցված խոՐափիլիսոփայական տեքստը:

Հետո` երգ, որև Ձեր GalfHary Art Studio-ի հետ ճիշտ այնքան կապ ունի, ինչքան, ասենք, բորշը պաղպաղակի:
Հետո` հղղում հարցազրույցին: Դե, ես երբեք չեմ թաքցրել, որ սեղանի այ-քյու ունեմ, դրա համար էլ լավ չեմ ըմբռնում. իմաստը բացել <<հարցազրույցՆԵՐ>> էջը այն միակ հարցազրույցի համար, որի հղղումը կա գլխավոր էջում? Ու դա այն դեպքում, երբ գլխավոր էջը միայն հինգ նյութից է կազմված, որոնք բոլորն ել մի ու ակնառու տեղում են?

Երկրորդ էջը` <<Մեր մասին>>: Նենց եմ ուզում ասեմ <<վույ ազիզ ջան>>: Ձեր արվեստագետի նուրբ հոգին բաժանվել ա բազմաթիվ անհավասար մասերի ու հիմա Դուք ինքներդ Ձեր հետ հոգնակիով եք խոսում?

Ամեն դեպքում, վերնագիրը տրված ա հոգնակիով, ու դա իմ նման իշաոտնուկներին այն մոլորության մեջ ա գցում, որ տեքստն էլ պիտի հոգնակիով ստացվի: Իսկ քանի որ տեքստը Գալֆայանի մասին է (GalfHary Art Studio-ն ավտոմատաբար նույնականացվում է Գալֆայանի հետ` դրա մասին է ճչում ամբողջ բլոգը), տրամաբանական հետևում է` Գալֆայանը Գալֆայանի հետ խոսում է հոգնակիով: Չէ, Տադո? Հա, Տադո:

Հաջորդը` Աֆիշ: Նու, սրա փիլիսոփայությունը տկարիս հասու է: Բայց էդ դեպքում գլխավոր էջի առաջին երեք գրառումնեը ավտոմատաբար իմաստազրկվում են:

Հա, ու գործից հանեք Ձեր աֆիշ սարքողին: Մասնավորապես նրան, ով սարքել է երրորդ, չորրորդ, հինգերորդ ու վերջին աֆիշները:

Համ էլ, էնքան լավ չեմ հասկանում, եթե կա հինգերորդը, շատ պետքներս ա վեցերորդը? Կամ, ավելի ճիշտ, հակառակը:

Հաջորդը` Հարություն Գալֆայան: Դուք Ձեզ շատ եք սիրում, գիտեք? Որպես երևութը էդ էնքան էլ վատ բան չի, ուղղակի պետք չի դրա մասին էդքան շատ խոսել: Վանում ա նորմալ մարդկանց, պոտենցիալ սպառողներին ու գրավում Ջասթին Բիբերի ֆանատկաներին:

Պորտֆոլիո: Գալֆայան, էն մարդը, ով իրան դերասան, ռեժիսոր ու դիզայներ ա զգում, պորտֆոլիոյում չպիտի ներառի նենց նկարներ, որտեղ ինքը բացահայտվում ա որպես սիմպո, բայց ոչ էդքան լավ մոդել: Չպիտի ամպագոռգոռա, որ իրան լուսանկարում ա համացանում հայտնի Մառամ Ավան: Իրան էդ պետ չի: Իրան պետք ա իրան որպես դերասան, ռեժիսոր ու դիզայներ բացահայտի: Ասենք, տեղադրի իրա սուպերկրեատիվ գալստուկների նկարները, իրա բեմակաանցումներից սկրիներ ու իրան` ծաղրածու վիճակում:

Հարցազրույցներ: 1 հարցազրույց: Իսկ ուրա <<ներ>>-ը?

Ա-ա, ես հասկացա: Ձեր մոտ ոչ թե անձն ա բաժանվել բազմաթիվ մասերի, այլ Դուք մեկը ավտոմատաբար մի քանիս եք ընկալում: Ոչինչ, պատահում ա:

Տեսանյութեր: Մենակ չասեք, որ էդ վիդեոի ռեժիսորը Դուք եք: Ես կհիասթափվեմ էս կյանքից վերջնականապես:

Մտքի թռիչք: Վույ ազիզ ջան: Դե մենք ադաթ սիրող ազգ ենք, ոնց կլինի? Բա մատից ծծած փիլիսոփայությունները չհրապարակենք? Բա մեզ լավ չզգանք? Բա բարեկամությունը լայքաշեյրությամբ չզբաղվի? Բա մունաթ չգանք մեր մտքի անզուսպ ճախրանքը չըմբռնող բարեկամների վրա? Կարգ կա, կանոն կա, բա ոնց?

Վերնագիրը` վերջում: Մմ, դա: Կներեք էլի, մեր ինչներին ա պետք Ձեր վեպի մասին տեղեկությունը?

Բացի այդ, ցիտատը ոտից գլուխ շաբլոն տավտալոգիա ա: Ծեծված, անհետաքրքիր:

Տակի քոմմենթը բացարձակ ինտրիգ չի պարունակում, ինքնաբուխ <<արա էս ովա>> բացականչության խթան ա ու իրա արևին հրաման` <<կկարդաք ինքերդ>>: Սպառողին էդ դուր չի գալիս:

Կրեատիվ փողկապներ: Հետաքրքիր պատկերացումներ ունեք կրեատիվի ու հատկապես փողկապների մասին:

Գեղանկար: Մանրանկար: Վիտրաժ-կոլաժ: Բուֆոն: Ողբամ ըզ քեզ, Բերմունդյան զուգահեռանիստ:

Ես շատ բան չեմ հասկանում կերպարվեստից, բայց ավելին էի սպասում: Շա-ատ ավելին: Ավելի կրեատիվն ու տեխնիկապես լավը:

Ձեր լուսանկարչին աշխատանքից հանեք: Հեչ գլուխ չի հանում իրա գործից:

Կապ: Էս միակ էջն ա, որին ասելու բան չունեմ: Չնայած, ինքը անիմաստ ա մի տեսակ: Ձեր կոորդինատները կան Բուֆոնում ու էլի լիքը տեղեր:

Դիզայնը վատնա: Լոգոն փչացնում ա ամեն ինչ:

Իսկ կրեատիվ մտածելակերպը, եթե այդտեղ ապրում էլ է, վաղուց անժամկետ արձակուրդի ա գնացել:


Հարգանքով` Յան (Տադո)